Zdrada.

Czy można zdradzić kogoś nie będąc z nim w związku?

Oczywiście, że tak. Można zdradzić kumpla, brata, koleżankę.

Można zawieść ich zaufanie tak, że będzie to równoznaczne ze zdradą.

Kiedy opadły emocje (i nie tylko emocje) Zakazany próbował z właściwą sobie nonszalancją doprowadzić się do porządku, ale nie szło mu to tak sprawnie jakby chciał. Obserwowałam go z ponurym półuśmiechem i złośliwą satysfakcją.

Nie planowałam „odegrania się” w ten sposób na mężczyźnie, z którym spędziłam ostatnich 14 lat. A jednak zrobiłam to. Gdyby wiedział…

- Jeśli zrobiłeś mi dziecko nie usunę ciąży – oświadczyłam poważnym tonem.

Zakazany znieruchomiał, łypnął na mnie spode łba i rzucił krótko:

- Przestań – po czym powrócił do porządkowania swojej garderoby.

- Co przestań? – zapytałam zaczepnie.

- Przestań udawać wredną sukę – odparł nie zaszczyciwszy mnie spojrzeniem.

- Może jestem wredną suką – powiedziałam.

- Wątpię – odpowiedział, wyprostował się i wciąż na mnie nie patrząc mruknął: Dobranoc, a potem skierował się ku drzwiom.

I wyszedłby, gdyby nie moje:

- Wścieknie się, kiedy mu powiem.

Zatrzymał się, odwrócił i wreszcie na mnie popatrzył.

- Obije ci ryj – dodałam z niezachwianą pewnością.

Westchnął.

- Pewnie tak – zgodził się prawie obojętnym tonem jak człowiek całkowicie pogodzony z przykrym faktem, po czym zapytał: Mogę tutaj zapalić?

- Pal – wzruszyłam ramionami, bo w tamtej chwili było mi to zupełnie obojętne.

Stanął przy zlewie, zapalił i skoncentrował całą swoją uwagę na papierosie. Wypalił go w rekordowym tempie, zgasił i spojrzał na mnie zmęczonym, wyczekującym wzrokiem.

- Chcesz zostać na noc? – spytałam.

Parsknął śmiechem.

- Nie – odpowiedział kręcąc głową jakby nie wierzył w to, co właśnie usłyszał.

- Myślę, że chcesz – powiedziałam bezczelnie.

- Rany boskie – znów pokręcił głową, potarł twarz dłonią i spojrzał na mnie na wpół rozbawiony, na wpół zakłopotany. – Jeszcze ci mało?

- Było tak jakoś… - zaczęłam, a on uniósł brew. – Krótko?

Tym razem roześmiał się na głos.

- Sorry – powiedział i zaśmiał się raz jeszcze, prawie histerycznie. – On mi nie da w ryj. On mnie zabije.

- A więc równie dobrze możesz zostać na noc – stwierdziłam.

- Racja – przytaknął. – Bo i tak mnie zabije.

- No właśnie – uśmiechnęłam się.

- Chcesz, żeby mnie zabił? – spytał.

- Jeszcze nie wiem – powiedziałam. – To co, zostajesz?

- Nie. Nie wiem. To znaczy… - zawahał się i w końcu wyrzucił z siebie jednym tchem: On mi tego nie daruje. Jeśli mu powiesz w życiu się do mnie nie odezwie.

- To taka wielka strata? – zakpiłam.

- To mój brat – warknął.

- Wiem – skinęłam głową. – Pamiętam.